Βρεθήκαμε στους δρόμους του κρασιού (του νώντα στυλιανίδη)

Οι δρόμοι του κρασιού Β.Ελλάδος, κάθε Άνοιξη, εδώ και 13 χρόνια , οδηγούν στις Ανοιχτές πόρτες των οινοποιείων.
Μια καλή ευκαιρία για εξόρμηση, έξω από τα τείχη της πόλης.
Φέτος, αν και ο καιρός, δεν βοήθησε, με τις βροχές και τις μπόρες του, αποφασίσαμε να πάμε στο κτήμα κυρ-Γιάννη,στο Γιαννακοχώρι Νάουσας.
Είχαμε ήδη πάει άλλες χρονιές στο κτήμα Γεροβασιλείου με την εξαίρετη συλλογή τιρμπουσόν και το οινικό μουσείο του, στην Επανωμή Θεσσαλονίκης,
στο κτήμα Χατζηβαρύτη στην Γουμένισσα, όπου απολαύσαμε εκτός απο τα κρασιά και τα χάλκινα της Γουμένισσας, στο κτήμα του Ανέστη Μπαμπατζιμ, αυτού του μάγου
της οινικής απόλαυσης, που ο λόγος του ανταγωνίζεται τα προιόντα του, στο κτήμα Κεχρή, τόσο κοντά στη Θεσσαλονίκη, στο Καλοχώρι, όπου παράγεται μια απο τις καλές ρετσίνες της περιοχής,
το κτήμα Άλφα, του φίλου Άγγελου Ιατρίδη, στο Αμύνταιο, όπου με ευλάβεια παράγονται τα εκλεκτά κρασιά του και στο κτήμα του επίσης φίλου από τα παλιά, Θωμά Λίγα, όπου την οινική απόλαυση συνέδραμαν και γευστικότατοι μεζέδες του κάμπου των Γιαννιτσών.

Απο τη Θεσσαλονίκη λοιπόν, ξεκινήσαμε παίρνοντας τον παλιό δρόμο, προς Έδεσσα. Η διαδρομή, μέσα απο τα χωριά, αυτήν την εποχή είναι μαγική. Αφήσαμε πίσω την Χαλκηδόνα,τα ιστορικά Γιαννιτσά, και μέσω Σκύδρας, πήραμε την άγουσα για Νάουσα και Γιαννακοχώρι. Ο δρόμος εκτός κάποιων καλών κομματιών,είναι ένας τυπικός επαρχιακός, που ενώνει χωράφια και χωριά. Θέλει προσοχή, γιατί γεωργικά μηχανήματα και φορτηγά με την άνεση και σιγουριά της εντοπιότητας, δεν δίνουν και πολλή σημασία .
Τα σπάρτα κατακίτρινα και ευωδιαστά μαζί με λεύκες και πικροδάφνες σου δίνουν την αίσθηση ενός ποταμού που σε οδηγεί, ανάμεσα στις χιλιάδες ροδακινιές δεξιά και αριστερά του δρόμου.
Ριζό, Λευκάδια, Επισκοπή, μερικά από τα χωριά στο δρόμο μας.
Έναν δρόμο γεμάτο επίσης απο τις καφέ πινακίδες των αρχαιολογικών προορισμών της αρχαίας Μίεζας, σπουδαίας Μακεδονικής πόλης,όπου ο Αριστοτέλης δίδαξε τον νεαρό Αλέξανδρο.
Μέσα στα κτήματα με τα ροδάκινα, σαν να υπάρχει μια ήρεμη συνέχεια μέσα στους αιώνες, αγρότες καλλιεργούν ανάμεσα στην ιστορία. Οι μακεδονικοί τάφοι του Λύσωνος και Καλλικλέους, του Kinch, των Ανθεμίων,
το αρχαίο θέατρο της Μίεζας,η ρωμαική αποικία, η σχολή του Αριστοτέλη.
Δυστυχώς,πολλά από τα μνημεία αυτά είναι δυσπρόσιτα ή κλειστά.
Αγριόχορτα φράζουν τις εισόδους και χαλασμένοι φράχτες τα προστατεύουν.Ίσως πρέπει κάποιος να συννενοηθεί πιο πριν,με την αρμόδια υπηρεσία για να τα επισκεφθεί. Αλλά ακόμη και έτσι είναι ενα θέαμα και μια αίσθηση που συγκινεί.
Μια και η εκδρομή έχει άλλο χαρακτήρα, στρίψαμε για Νάουσα. Την φορτωμένη με τόση ιστορία,την ηρωική πόλη της Νάουσας οπως αναφέρουν οι σχετικές πινακίδες,μερικές εκ των οποίων μάλλον για ηρωικούς λόγους είναι πυροβολημένες.
Η πάλαι ποτέ κραταιά βιοτεχνία κουβερτών Ναούσης,ξακουστή στο πανελλήνιο και πέραν αυτού,δυστυχώς πέθανε προ πολλού, αφήνοντας κομψά βιομηχανικά κτήρια να ακολουθούν την οδό της ιστορικότητας και απίστευτης ακαλαισθησίας παρδαλές κουβέρτες να ανεμίζουν την εξ ανατολών προέλευση τους, σε διάφορα «πρατήρια» δεξιά και αριστερά του δρόμου.

Ακολουθώντας τις ταμπέλες,που δεν έχουν και πολύ συνέχεια και ακρίβεια, παρακάμψαμε την πόλη και μέσα απο έναν ορεινό κατάφυτο δρόμο, που ανεβοκατεβαίνει ακολουθώντας το ανάγλυφο του βουνού,κι αφού περάσαμε την Μονή Τιμίου Προδρόμου,φτάσαμε λίγο πριν την είσοδο του χωριού, στο κτήμα κυρ Γιάννη.
Η διαδρομή αξίζει.Από τις στροφές φαίνονται οι καταπράσινες πλαγιές του Βερμίου, ακούγονται νερά να τρέχουν και η Άνοιξη φτάνει απο παντού στις αισθήσεις. Μυρωδιές και ακουστική απόλαυση απο αηδόνια και μαντριά.
Τα αμπέλια κατεβαίνουν απο τις πλαγιές και στο χώρο υποδοχής, μας περιμένει γευσιγνωσία των κρασιών του κτήματος και φίλεμα με τραγανά κεράσια της περιοχής. Επίσης ένας χαδιάρης τσομπανόσκυλος, επισκέπτης κι αυτός, με αγνές ωφελιμιστικές προθέσεις. Η ξενάγηση στους χώρους οινοποίησης και ωρίμανσης είναι σύντομη και περιεκτική. Ο επισκέπτης μπορεί να δεί μέρος της συλλογής ιδιόρυθμων αντικειμένων από πολλές χώρες, του Γιάννη Μπουτάρη, και τον υπόγειο χώρο ωρίμανσης των κρασιών σε δρύινα βαρέλια, 8 μέτρα κάτω από την γη. Εντύπωση προκαλεί ο παλιός τούρκικος πύργος,η κούλα, σήμα κατατεθέν του κτήματος,και η τεχνιτή λιμνούλα για τις δύσκολες στιγμές ξηρασίας.
Περίπου 250.000 χιλιάδες φιάλες, κόκκινο κρασί, είναι η παραγωγή του οινοποιείου στο Γιαννακοχώρι. Εδώ καλλιεργούνται ξινόμαυρο, merlot kai syrah, καθώς και πειραματικές ποικιλίες σε ποσοστό 10%. Το 1970 ο Γιάννης Μπουτάρης φυτεύει 400 στρέμματα ξινόμαυρου που αποτελούν και τη βάση του σημερινού κτήματος. Στους στόχους της εταιρείας είναι η αύξηση των εξαγωγών καθώς και η ανάπτυξη αμπελώνων στη μακρινή Κίνα. Περισσότερα στοιχεία για το οινοποιείο μπορείτε να βρείτε στο site http://kiryianni.gr/el/.

Φεύγουμε ευχαριστημένοι και γεμάτοι από την ωραία φύση, τα εξαιρετικά κρασιά και τη φιλοξενία των ανθρώπων του κτήματος. Ευχαριστούμε τους ¨Οίνους Βορείου Ελλάδος¨ που με τους ¨Δρόμους του Κρασιού της Β.Ελλάδος¨ και τις ¨Ανοιχτές Πόρτες¨ μας δίνουν την ευκαιρία να γνωρίσουμε διαδρομές, χωριά, ανθρώπους, να χαθούμε μέσα σε γευστικές εμπειρίες, να γεμίσουμε ενέργεια.