Κουλούρι Θεσσαλονίκης
Ίσως το δεύτερο εμβληματικό στοιχείο της Θεσσαλονίκης μετά το Λευκό Πύργο είναι το κουλούρι της. «Κουλούρι Θεσσαλονίκης» με τ’ όνομα. Ένας στρογγυλός λεπτός κρίκος, διαμέτρου περίπου 15 εκ. πασπαλισμένος με πολύ σουσάμι, ξεροψημένος, τραγανός, πεντανόστιμος. Φρέσκα, τραγανά ξεροψημένα, και οι πελάτες συρρέουν στον κουλουρτζή για το πιο πρόχειρο και νόστιμο δεκατιανό της πόλης.
Το κουλούρι ή σημίτι, προϊόν της ανατολής, με ρίζες στο Βυζάντιο και ίσως και σε παλαιότερες εποχές, είναι ένας λαϊκό τρόφιμο που πωλείται τις πρωινές κυρίως ώρες σε γωνίες των δρόμων, στις αγορές και τα παζάρια της πόλης, ως ένας γευστικό και γρήγορο έδεσμα που χορταίνει την πείνα συνοδευόμενο καμία φορά με λίγο τυράκι. Ταπεινή συνοδεία του καφέ ή του τσαγιού σε ένας μικρό διάλειμμα της εργασίας, πριν το σχολειό, πηγαίνοντας το βροχερό πρωινό στη δουλειά, σε μια γωνιά με δυο-τρεις φίλους. Και κάποιες βραδιές, μετά από ξενύχτι, αναμονή έξω από το φούρνο. να βγουν τα πρώτα ζεστά και κρατσανιστά, να τα φάμε χαζεύοντας το ξημέρωμα. Κι άλλη φορά, στα ραντεβουδάκια, μ’ ένα κουλούρι και την καλή των ονείρων μας, στην παραλία βλέποντας το ροδόχρωμο ηλιοβασίλεμα στο Θερμαϊκό.
Από τα βαθειά χαράματα οι φούρνοι γύρω από την Ροτόντα έψηναν τα κουλούρια. Να ‘ναι έτοιμα νωρίς νωρίς, να τα πάρουν οι κουλουρτζήδες, οι διανομείς του προϊόντος αυτού, που μέσα σε χαμηλά καλάθια ή λαμαρινένια μεγάλα ταψιά έφευγαν απ το φούρνο για να πιάσουν το στέκι τους, την γωνιά τους, να ναι έτοιμοι για τη μάχη της ζωής και της πείνας που ξεκινά πρωινές-πρωινές. Κάθε γωνιά σχεδόν και κουλουρτζής. με τα κουλουράκια περασμένα σε ξύλινους στύλους, ή φτιαγμένα όμορφα παγάκια. Να λυπάσαι να το πάρεις.
Το κουλούρι υπήρξε εμβληματικό προϊόν στα δύσκολα χρόνια της Θεσσαλονίκης και της Ελλάδας, ανάμεσα στους δυο μεγάλους πολέμους και την φτώχεια των δεκαετιών του ’50 και ’60. Γρήγορα η γεύση και πρακτικότητα του κατέκτησαν την χωρά σέρνοντας και το όνομα της πόλης μαζί.
Πρόσφατα σχόλια